dede yadigarı meslek

Finans sektöründe çalışan (bankacı demeyi kendime yakıştıramıyorum) biri olarak işimden maaş dışında bir beklentim yok, paradan para kazanırken manevi tatmin ve bir işe yarama duygusu peşinde koşmanın beyhude bir çaba olduğu açık. Bende ikisi birden eksik ama zaten hepsine aynı anda kim sahip olabiliyor ki? Bir elin parmaklarını geçmeyen sayıda meslek grubu geliyor aklıma sadece.

Doktorluk, dede yadigarı bir meslek bizim ailede. Dede, baba, anne, dayı, hala, enişte derken bizden önceki kuşak neredeyse komple doktor çıkmış her iki tarafta da. Bir sonraki, bizim kuşakta kaç doktor var dersek: Sıfır, çünkü doktor olmamamız bizden özellikle rica edildi. Yasak meyve olmasına rağmen ailede hiç kimse bu yasağın cazibesine kapılmadı, büyüklere inat doktor olma hayali peşinde koşmadı. Eğer koşsaydık, ektiğimizi ne maddi, ne de manevi biçemeyeceğimizi daha çocuk yaşta öğrenmiştik çünkü.

Dediğim gibi, daha çocukken komplikasyonun anlamını, malin tümörün iyi mi kötü mü olduğunu, hastanın ex olmasının ne anlama geldiğini öğrenmiştik. Ne bana, ne de kardeşlerime kimse oturup açıklamadı bu kelimeleri. Yemek sofrasında, sohbete fazla katılmayan babamın, ameliyat ettiği bir hastada komplikasyon geliştiği için keyfinin olmadığını duyduk kardeşlerimle. Ya da annemin, yoğun bakımda yatan bir hastası ex olduğu için yemek bile yemeden yatmaya gittiğini gördük.

Onlar hastalarına bu kadar değer verirken, kliniğin camını çerçevesini aşağı indiren, küfürleriyle duvarları inleten hasta yakınlarını duydukça, işlerini nasıl/neden bu kadar sevdiklerini düşünüp durduk. Meğer saflığımızdan orada durmuşuz biz, ülkedeki ufak beyinli ruh hastalarının varlığını bilmediğimiz için. Yakını hayatını kaybedince tedaviyi yapan doktoru öldürmeyi mantık süzgecinden geçirebilen insanların nefes aldığını tahmin edemediğimiz için durmuşuz.