Iron Maiden - Up the Irons

Iron Maiden - Auditorio Marina Sur@Valencia - 21.08.2010 - 66 €

Iron Maiden'ı, Pink Floyd ve Led Zeppelin'in yanına koymuşumdur her zaman. Onlar gibi çığır açıcı bir müzik yapmadıkları kesin; ancak yarattıkları melodiler, oluşturdukları şarkılar, bende hep daha iyisi olamaz hissini uyandırır, tıpkı Led Zeppelin ve Pink Floyd gibi. Benim için bu kadar önemli bir grubu sahnede görebilmem için, onları ilk dinlememin üzerinden 15 sene geçmesi gerekti.

Durup düşünüyorum, "ulan yaş 27 oldu, hala grubu sahnede görücem diye kalkıp başka şehirlere, başka ülkelere gidiyorum". Önce canım sıkılıyor biraz, yaşımın getirmesi gereken olgunluktan, ağırlıktan uzağım diye. Sonra büyüdükçe dönüşmekten korktuğum karakterin hala uzağındayım diye seviniyorum. Ne kolumda kocaman bir saatle geziyorum, ne dışarı çıkarken beyaz gömlek giyiyorum. Az ya da çok, hala aynı zibidi ve çocuk olarak etrafta dolanıp duruyorum.
Iron Maiden'ın peşinde Valencia'ya geldim ben de. Konseri anlatmaya gerek yok. 22 bin kişinin arasında geçen muhteşem 2 saat. Son dört albümlerinden oluşturdukları bir setlist. Sahnede adım atmadık yer bırakmayan, her biri 50 yaşın üzerinde altı adam. Hayali gerçekleşirken bağıran, çağıran, zıplayan ben.

Hallowed Be Thy Name
The Evil That Men Do
Wasted Years

Konsere gittim, gelicem..

Mutfakta bariz biri var..

Ailenden koparak ayrı bir eve çıkmanın getirdiği zorunluluklardan biri, karnını doyurmayı öğrenmek. O ana kadar sadece sofraya çağrılmayı ya da tabağının doldurulmasını beklerken; artık senin ocağı yakman, tavukları kuşbaşı kesmen ya da soğanları doğraman gerekiyor. Boğaziçi'nde yaşarken annemin sırtından geçinmeye devam etmiştik; her pazar dolu kapları, her cumartesi boş bir şekilde geri getirdim Soyak'a. Gene de bir kaç hareket öğrendik üçümüz de bu dönemde. Buraya geldikten sonra ise, makarna-pilav-et üçgeninde geçen yaklaşık bir aydan sonra bünye bu işe dur demeye başladı. Hele bir de buranın o kırmızı etlerinin tadı ve kokusu yok mu, et tarafında da bir tek tavuğa kaldım bu yüzden.. İkinci aydan itibaren, ufak denemelerle kendi çapımda mutfağa bir hareket getirmeye çalıştım, fena da sonuçlanmadı gibi. Bu ay ise, en sonunda aldığım ve hediye gelen yemek kitapları ve yüzyılın icadı, her bekar evinin dostu, canımın içi Tefal Actifry'ın yardımlarıyla yemek konusunda kocaman bir adım attım. Artık domates soslu köfteler, fırında somon, patlıcan kızartmaları, yoğurt çorbası, tas kebabı (actifry!) ile mutfakta yer yerinden oynamaya başladı. Tutabilene aşkolsun.

pink amsterdam

Başka bir yerde tanık olabilmemin pek mümkün olmadığı bir etkinlik daha geride kaldı cumartesi günü:Amsterdam Gay Pride.. Dünyada bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıda şehirde düzenleniyor sanırım bu tür etkinlikler (wikipedia'ya bakınca bir tek türkiye'ye uğramıyormuş gibi geldi, lüksemburg bile nasibini almış şu olaydan). Hoşgörülü olmalarıyla tanınan, bunun için özel çaba harcayan Hollandalılar için kutlanacak bir olay daha. Kutlanacak ve alkol alınacak. Bütün haftaya yayılan etkinliklerin doruk noktası her Ağustos ayının ilk cumartesi gerçekleştirilen kanal geçidi. Bu sene 80 botun (her bot ayrı bir konsepte sahip) katıldığı geçit için dünyanın her yanından, her yaştan, her tercihten eşcinseller şehre akıyor ve olabildiğince rahat bir şekilde, durumlarından rahatsız olmadıklarını, bundan gurur duyduklarını gösteriyorlar. Bütün kanal kenarı da boydan boya, onları destekleyen ve bu sırada alkol alan Hollandalılar ile dolu doğal olarak. Bir botta Amsterdam polis teşkilatındaki komiserleri görüyorsunuz, sonraki botta drag queen'leri. Gözlüklü, saçları hafif dökülmüş, edepli bir şekilde takılan bir bottan sonra fetiş kıyafetler içinde body salonundan yeni çıkmış bir grup abiyi görebiliyorsun. Başta yapılanlar sanki teşhircilikmiş gibi bir düşünce takıldı kafama, ya da bottakilerin kendilerini bilerek küçük düşürdükleri. Sonradan farkettim ki, sorun da bu zaten: Benim ne düşündüğüm bottakilerin zerre umrunda değil; onlar kendilerini seviyorlar (hatta muhtemelen çoğumuzun kendini sevdiğinden daha fazla).